Geplaatst op

Een beetje begrip graag

Blog begrip Allegorie jongerencoaching jongerencoach breda
Ik keek nooit naar de reacties onder artikelen op Facebook. Totdat corona ons land binnentrok. Niet dat ik mij nu ineens wel interesseer voor de reacties onder allerlei artikelen. Ik merk wel dat ik de reacties onder artikelen over jongeren nu niet meer oversla. Waarom ik dat doe, weet ik ook niet want ik word er iedere keer heel erg verdrietig van. Als jongerencoach is alles wat jongeren aangaat mijn grote passie: het is de generatie die aan de voet van volwassendom staat, nog vol in ontwikkeling, verwachtingen en bezig een eigen ik te vormen. Hoe mooi is dat! Hoe lelijk is de manier waarop veel mensen hiermee omgaan:

“Ze zijn egoïstisch”
“In de oorlog hadden we …”
“Ze moeten zich niet aanstellen”
“Overdreven gedoe”
“Niet zeuren we hebben allemaal hetzelfde probleem”
“Waar is de tijd van luisteren, discipline, tucht en een draai om je oren gebleven”

Blog begrip Allegorie jongerencoaching jongerencoach breda
Laat het duidelijk zijn: ik probeer hier niet een lans te breken om jongeren naar voren te halen voor vaccinaties. Feit is dat jongeren relatief weinig klachten krijgen van corona, zelden daardoor in het ziekenhuis belanden en al helemaal zelden op een IC. Waar ik wel naar opzoek ben is een beetje begrip, al is het maar een beetje empathie voor deze groep tussen de 13 en 25 jaar.

Online

Waar we een paar jaar geleden nog werden overspoeld door berichten in de media over hoe slecht al die beeldschermen waren voor jongeren, hun concentratie, gebrek aan bewegen (groot deel mag en kan nu ook niet sporten) en hersenontwikkeling, moeten ze nu volle dagen achter zo’n scherm zitten. Niet voor de lol maar omdat het moet omdat ze anders zéker hun school niet halen. Daar wordt ook bij verwacht dat ze elke les met hun volle aandacht aanwezig zijn en dezelfde prestaties leveren als wanneer ze fysiek op school hadden gezeten. Waar de basisschool nog veel variatie heeft met spelvormen, heeft deze groep nog altijd docenten die kennis “zenden”. Weinig variatie dus. Voor alle docenten die hun uiterste best doen deze generatie op de rails te houden: chapeau, het is absoluut niet makkelijk.

"Jongeren zijn egoïstisch"

We vinden het begrijpelijk dat volwassenen die thuiswerken gek worden van Zoom, Teams en alle andere varianten om thuis te kunnen werken. Dat thuiswerken vermoeiend is, soms geestdodend, dat we onze collega’s missen en dat we er gestrest van worden, begrijpen veel mensen. Van jongeren accepteren we dat niet: die vinden we zeuren, overdrijven en egoïstisch. Ze moeten maar doorbijten. Vaak wordt dan ook nog even de tweede wereldoorlog bijgehaald. Het valt dan op dat dit vrijwel altijd gebeurt door mensen die de oorlog niet als jongere hebben meegemaakt. Wat mij betreft heeft alleen de groep van 90- tot 100-jarigen hier recht van spreken; voor alle anderen is het een gelegenheidsargument waarbij ze zelf een invulling hebben gegeven over hoe zij dènken dat het voor jongeren was in de oorlog.

Ontwikkeling

Omdat hun hersenen nog niet of nauwelijks zaken in perspectief kunnen zetten, maken ze zich intense zorgen om hun familie, hun school, hun vrienden, hun toekomst. Kunnen we daar misschien allemaal een klein beetje begrip voor opbrengen in plaats van te zeggen dat ze zich aanstellen?

Wat is de oplossing?

Zoals eerder gezegd, probeer ik niet om jongeren naar voren te halen voor vaccinaties. Er is voor elke groep een goede reden te bedenken waarom zij eerder zouden moeten worden gevaccineerd. Alle redenen zijn legitiem. Nee, ik zou zo graag zien dat we nu, een jaar na de eerste lockdown, eens anders naar de situatie gaan kijken. Anders kijken naar mogelijke oplossingen, eens kijken naar wat we kunnen doen om onze maatschappij weer leefbaar te maken. We volgen nog steeds het pad van opsluiting, vermijding, isolatie en beperkingen voor iedereen. Zijn er geen knappe koppen die eens anders naar de maatregelen kunnen kijken? Onze jongeren zouden daar heel erg bij gebaad zijn.
Ken je een jongere die wat hulp kan gebruiken?
Neem dan contact op voor jongerencoaching
Geplaatst op

Jongeren en lockdown

Lockdown jongeren jongerencoaching jongerencoach breda
Waar ik eerst van plan was om een blog te schrijven over stress bij jongeren (iets dat door veel volwassenen wordt onderschat) heb ik nu toch mijn focus even verschoven naar de lockdown voor scholen en wat dit met jongeren doet. Ook over dit onderwerp “jongeren en lockdown” wordt door flink wat volwassenen neerbuigend gedaan. Ik heb vergelijkingen gehoord met de oorlog (hoe kòm je daarop??), kritiek op het feit dat ze elkaar opzoeken en beschuldigende vingers als waren zij de bron van alle kwaad.

Jongeren en onderwijs

Toegegeven, jongeren zijn een flinke bron van besmetting. Vooral onder elkaar en daarmee besmetten ze hun thuisomgeving. In de eerste lockdown werd nog gezegd dat jongeren (en kinderen) geen corona konden krijgen dus scholen konden open blijven. Inmiddels weet het RIVM (en wij) ook beter.
Het bij elkaar opgehokt zitten in een aula met nog 400 andere jongeren doet het beperken van besmetting niet goed. Ook de verplaatsingsbewegingen tussen lesuren zal niet hebben bijgedragen in het beperken van de uitbraak. Onderwijsinstellingen doen hun uiterste best de regels uit te voeren maar met jongeren loopt het nou eenmaal altijd anders dan je (als volwassene) dacht.
Lockdown jongeren jongerencoaching jongerencoach breda
Van de vergelijking met de tweede oorlog krijg ik nog steeds rode vlekken. Alsof het corona virus te vergelijken is met een bezettingsmacht. Dat het een verschrikkelijke periode was met minder vrijheid, staat buiten kijf. Maar minder vrijheid ging niet zozeer over contacten met anderen, ging niet over elkaar wel of niet mogen zien of elkaar mogen aanraken.

Sociale brein

Iedereen weet dat de hersenen van jongeren nog niet zijn volgroeid en dat we dat soms maar lastig vinden. Ze praten als volwassenen, ze denken (redelijk) als volwassenen, ze gedragen zich als volwassenen (alle ouders weten dat ze dat dan weer niet thuis doen) en intussen … het logisch volwassen redeneervermogen hebben zij nog niet. Vooruitkijken en risico’s inschatten, gaat ook niet bepaald soepel. Impulsiviteit, daar zijn ze wel heel goed in naast veel andere kwaliteiten.
Dit alles staat los van de noodzakelijk contacten met anderen om het zelfstandige sociale brein te laten ontwikkelen. De Stichting Biowetenschappen en Maatschappij heeft hier een zeer interessant artikel over geschreven “Brein in de groei”. Een citaat:

“Om goed te functioneren in een veranderende sociale wereld ontwikkelen jongeren meer complexe sociaal-cognitieve vaardigheden. Het gaat hierbij om het kunnen waarnemen van emoties bij anderen (is iemand boos of blij?), het mentaliseren (welke intentie heeft de ander?) en het flexibel kunnen aanpassen van gedrag na sociale feedback (vinden mijn vrienden dit leuk of niet?). Het ontwikkelen van deze vaardigheden hangt samen met veranderingen in het brein. (…) De ontwikkeling van het sociale brein zorgt ervoor dat jongeren in de overgang naar volwassenheid op een efficiëntere wijze met sociale situaties kunnen omgaan."

Risico

Net zoals ouderen en alleenstaanden het risico lopen om te vereenzamen, lopen jongeren dit risico ook. Hierbij komt bij jongeren dus ook hun hersenontwikkeling om de hoek kijken: het niet goed ontwikkelen van het sociale brein (door het ontbreken van sociale contacten) heeft een vergaande impact waarvan de gevolgen nog niet te overzien zijn.
Het dilemma is duidelijk: scholen moeten in lockdown om de besmettingen te beperken en tegelijkertijd komen jongeren in de knel. Ouders zullen dit merken aan somberheid en gebrek aan concentratie, prikkelbaar gedrag (meer dan anders) en futloosheid. Als ouder zijn dit wel signalen dat het niet goed gaat met je kind.

Wat kan je doen?

  • Heb begrip met de worsteling van hun gevoel opgesloten te zitten en laat dat merken
  • Help meedenken hoe ze meer contact met vrienden kunnen houden
  • Zoek afleiding voor of met ze
  • Help ze mogelijkheden te blijven zien; ze denken in zwart-wit. Laat ze het grijs zien
Geplaatst op

Authentiek zijn

Authentiek blog Allegorie jongerencoaching jongerencoach breda
Het grote dilemma dat ik regelmatig in mijn praktijk tegenkom: hoe blijf ik authentiek versus hoe blijf ik in verbinding met de mensen om mij heen. De vraag om de eigen authentieke “ik” te vinden, is vaak de kern van de worsteling waar menig volwassenen mee rondloopt. Het komt dan in wensen zoals “Welk werk past bij mij?”, “Ik wil rust in mijn hoofd”, “Ik wil mij niet meer zo voelen in … situatie”. Bij jongeren uit deze worsteling zich vooral in ruzies thuis of op school, onzekerheid en chronische stress.

Kan je authentiek blijven?

Het is geen verrassing dat iedereen best graag zichzelf (authentiek) wil zijn en dat we dit ook wensen voor onze kinderen. De praktijk is weerbarstiger: als ouder naar een kind herhaal je wat jouw ouders bij jou deden en die deden ook wat hun ouders deden. Niet alleen ouders, ook ons schoolsysteem is erop geënt dat we vooral geen authentieke kinderen hebben. Een authentiek kind is namelijk helemaal zichzelf met al zijn/haar facetten en dat past niet in de eenheidsworst die school.
Authentiek blog Allegorie jongerencoaching jongerencoach breda
School is tegenwoordig nog meer dan vroeger gericht op controle houden. Dat kan ook haast niet anders wanneer klassen uit meer dan 30 leerlingen bestaan. Controle kan je niet houden als niet iedereen zich “hetzelfde” gedraagt zodat binnen de regels en protocollen lesstof moet worden doorgeploegd. Een prachtige gast-opinie van Lieke Lenaerts van een paar jaar terug geeft een goede weergave van ons schoolsysteem en wat dit met kinderen en jongeren doet.

En authentiek op ons werk?

Als je denkt dat dit alleen een probleem van onze jeugd is, dan zit je er goed naast. Het patroon zet zich namelijk voort in onze werkomgeving: we moeten allemaal op een bepaalde manier samenwerken binnen een bepaalde bedrijfscultuur. Het individu en individueel denken wordt meestal minder gewaardeerd. Dit is geen loze conclusie. Ik heb dit zelf regelmatig als leidinggevende gemerkt bij medewerkers die dit als ware het een (groeps)trauma al jaren met zich meezeulden.
Waarom hebben we onze eigen authenticiteit dan opgegeven? Waarom hebben we er niet voor gestreden? Waarom vinden we die pas als we een stuk ouder zijn en we er (met hulp) naar opzoek gaan? Als je ervan uit kan gaan dat ieder van ons als een uniek en authentiek mens ter wereld komt, waar raken we het dan kwijt? Het antwoord zit in onze noodzaak ons te verbinden met anderen.

Hoe het zit met authentiek zijn

Gabor Maté, een in Hongarije geboren Canadese psycholoog gespecialiseerd in ontwikkeling van kinderen en trauma’s, heeft hier een bijzonder boeiende en eenvoudige uitleg over. Dit filmpje duurt dik 4 minuten en is je tijd absoluut waard.
Denk je toch wat hulp te kunnen gebruiken?
Misschien moet je een kijken bij trauma coaching
Geplaatst op

Controle houden over geen controle hebben

Controle Allegorie jongerencoaching jongerencoach
Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar het ineens stilvallen van werk is een rare gewaarwording. Ja, thuiswerken is voor mij niet iets nieuws met een coachingspraktijk aan huis, het is alleen niet verantwoord om dit nu voort te zetten. Een (hopelijk) korte pauze dus.
Een crisis is altijd een reset: met een crisis is de wereld ineens anders. Je moet anders doen, anders denken en ook je omgeving moet zich aanpassen. Gevolg is dat bedrijven creatiever moeten worden met ineens al die thuiswerkende medewerkers (“kan de ICT dat wel aan?”), mensen moeten thuis creatiever worden want we zitten ineens met alle familieleden op elkaars lip.
Controle Allegorie jongerencoaching jongerencoach
Als je dan ook nog kleine kinderen hebt, heb je niet alleen je eigen werk maar neem je het van de meester of juf ook nog even over. Die grote kinderen redden zich over het algemeen prima maar die gaan zich weer vervelen omdat ze niet kunnen chillen. Dus ook hier is creativiteit nodig.

Creativiteit

Creativiteit zorgt dat je in beweging komt: je moet uit je normale patronen om dingen anders te kunnen doen. Dit leidt tot veranderingen en daar kunnen de meeste van ons niet heel erg goed tegen. Veranderingen geven onzekerheid en verlies van controle want gaat het allemaal wel werken? En hoe dan? Waar komen we straks op uit? Je weet pas dat je in een verandering zit als het piept en kraakt. Al het niet piept en kraak verandert er ook niets. Je moet immers van je vaste gewoontes af en die zitten heten niet voor niets “vaste”. Dit is niet alleen een tijd van elkaar helpen en 1,5 meter afstand houden. Het is vooral een tijd van verandering en creativiteit. Maar hoe ga je daar nou mee om?
Met controle willen houden verkramp je en zet je weer … ja, daar is ie … alles vast. Als je tegen iets dat vast zit gaat duwen, breekt het af. Als het meebuigt met de druk (van welke kant dan ook) breekt het niet. Door op sommige plekken de pogingen om controle te krijgen los te laten, ben je veel beter instaat met alle veranderingen om te gaan, heb je meer ruimte voor andere zaken waar je wel controle over hebt: verandering en creativiteit die je iets oplevert.

Controle en het gebrek eraan

Je hèbt nu namelijk geen controle over wat er gebeurt en de genomen maatregelen. Je hèbt wel controle over je eigen omgeving, je eigen bezigheden. Als je je al druk maakt, maak je dan druk om waar je wel invloed op hebt. Je hebt invloed op je dagindeling, op wat je gaat eten, wanneer de kinderen aandacht krijgen (jazeker, daar heb je invloed op), waar je gaat zitten om thuis te werken, wat je in taken verdeeld met andere huisgenoten en wanneer je even koffiedrinkt. Je hebt ook invloed op met wie je contact hebt en hoe je dat doet. Je gevoel van controle wordt versterkt als je ordent: ruim je berging op, mest je kast uit en denk uit wat je wil veranderen aan je huis/tuin/balkon.
Geplaatst op

Straffen werkt niet

Straffen pubers blog jongerencoaching jongerencoach breda
Het is het voorjaar van 2017 als mijn dochter van 15 besluit dat de afgesproken 01:00 uur veel te vroeg is om thuis te komen na een feestje. Halverwege de avond vindt ze dat 03:30 uur veel beter is. Dit was niet de eerste keer dat ze zich niet aan de regels hield. Tot de puberteit werkte het systeem van straffen en belonen prima. Als ouder houd je vast aan wat eerder werkte. In de pubertijd had straffen ineens geen enkel effect en leverde een hoop boosheid bij ons en stress bij haar op.

Waarom werkt pubers straffen niet?

Het puberbrein werkt anders, dan wist ik al, maar hoezo werkt straffen dan niet meer? Het werkte tot dan toe prima! Een beetje Googelen bewees dat ik niet de enige was die niet meer wist hoe ik mijn puber in de hand moest houden. Het straffen van een puber die grenzen overschrijdt, is een populaire methode en blijkt bij heel veel ouders niet te werken. In de manier waarop wij in het westen opvoeden wordt het stellen van grenzen gelijkgesteld aan straffen. Dat dit met (jonge)kinderen goed werkt, hebben we allemaal wel gemerkt. Waarom werkt het dan niet meer bij pubers? Ik heb eerder een essay aan dit onderwerp gewijd.
Straffen pubers blog jongerencoaching jongerencoach breda

Hoe het zit met pubers

Volgens pedagogen heeft het straffen van pubers weinig tot geen zin. Straffen is vooral een uiting van frustratie van de ouders om weer greep op de situatie te krijgen. Daarnaast ontneemt straffen ons onze eigen verantwoordelijkheid. Door te straffen hebben pubers niet het leerproces van zelfstandig worden en verantwoordelijkheid nemen voor wat zij doen en hun (eventuele) keuze. Ze moeten leren om zelfstandig beslissingen te nemen en situaties in te schatten. Verantwoordelijkheid-dragen leert een puber door het te krijgen en de consequenties van zijn keuzes te accepteren. En leren gaat nou eenmaal met vallen en opstaan:
  • De puber tot 15 jaar

    Hij/zij is niet in staat zijn/haar impulsen te beheersen. De straf is dan meer symbolisch voor de puber en zinloos voor de ouder omdat het niet het gewenste effect heeft.

  • De puber tussen 14 en 16 jaar

    Hij/zij gaat het om sensatie waarbij ze nog niet de consequenties kunnen overzien. Straffen leidt niet tot het in toom houden van de sensatie of laat ze de consequenties op langere termijn zien.

  • De puber vanaf 16 jaar

    Bij deze puber heeft straffen weinig zin omdat het hen niet leert zelf inschattingen te maken over de gevolgen als ze een grens bereiken. Het gevolg is dan alleen de straf en ze maken een kostenbatenanalyse: is het de straf waard?

Het straffen van een puber heeft dus niet tot gevolg dat deze zijn gedrag gaat aanpassen en de volgende keer zich wel aan de regels houdt.

Wat wel te doen?

Tips om je puber zoveel mogelijk binnen de grenzen te houden:
  • Wees flexibel en bedenk wat je ècht belangrijk vindt: wil je dat hij op tijd thuis is omdat jij wilt slapen of wil je dat hij op tijd thuis is omdat je wilt weten dat hij veilig is?
  • Leg uit waarom de regels er zijn: wees eerlijk en stel je desnoods kwetsbaar op. Als je respect en begrip toont, krijg je dat ook vaker terug.
  • Geef ze eigen verantwoordelijkheid: ze kunnen meer dan je denkt en schamen zich als ze er niet aan kunnen voldoen.
  • Natuurlijk gaat het wel eens mis. Wordt niet boos en praat met je puber over hoe het zo heeft kunnen gebeuren. Daarmee geef je hem inzicht in zijn gedrag, keuzes en bovenal leer je hem met verantwoordelijkheid omgaan.
Als je dan toch persé straf wil geven: Geef een korte straf die zo snel mogelijk wordt uitgevoerd. Wat het beste werkt is een privilege innemen (zoals bijvoorbeeld die avond niet uit mogen gaan).
Kan je wat hulp gebruiken?
Misschien is oudercoaching iets voor jou