Het grote dilemma dat ik regelmatig in mijn praktijk tegenkom: hoe blijf ik authentiek versus hoe blijf ik in verbinding met de mensen om mij heen. De vraag om de eigen authentieke “ik” te vinden, is vaak de kern van de worsteling waar menig volwassenen mee rondloopt. Het komt dan in wensen zoals “Welk werk past bij mij?”, “Ik wil rust in mijn hoofd”, “Ik wil mij niet meer zo voelen in … situatie”. Bij jongeren uit deze worsteling zich vooral in ruzies thuis of op school, onzekerheid en chronische stress.
Kan je authentiek blijven?
Het is geen verrassing dat iedereen best graag zichzelf (authentiek) wil zijn en dat we dit ook wensen voor onze kinderen. De praktijk is weerbarstiger: als ouder naar een kind herhaal je wat jouw ouders bij jou deden en die deden ook wat hun ouders deden. Niet alleen ouders, ook ons schoolsysteem is erop geënt dat we vooral geen authentieke kinderen hebben. Een authentiek kind is namelijk helemaal zichzelf met al zijn/haar facetten en dat past niet in de eenheidsworst die school.
School is tegenwoordig nog meer dan vroeger gericht op controle houden. Dat kan ook haast niet anders wanneer klassen uit meer dan 30 leerlingen bestaan. Controle kan je niet houden als niet iedereen zich “hetzelfde” gedraagt zodat binnen de regels en protocollen lesstof moet worden doorgeploegd. Een prachtige
gast-opinie
van Lieke Lenaerts van een paar jaar terug geeft een goede weergave van ons schoolsysteem en wat dit met kinderen en jongeren doet.
En authentiek op ons werk?
Als je denkt dat dit alleen een probleem van onze jeugd is, dan zit je er goed naast. Het patroon zet zich namelijk voort in onze werkomgeving: we moeten allemaal op een bepaalde manier samenwerken binnen een bepaalde bedrijfscultuur. Het individu en individueel denken wordt meestal minder gewaardeerd. Dit is geen loze conclusie. Ik heb dit zelf regelmatig als leidinggevende gemerkt bij medewerkers die dit als ware het een (groeps)trauma al jaren met zich meezeulden.
Waarom hebben we onze eigen authenticiteit dan opgegeven? Waarom hebben we er niet voor gestreden? Waarom vinden we die pas als we een stuk ouder zijn en we er (met hulp) naar opzoek gaan? Als je ervan uit kan gaan dat ieder van ons als een uniek en authentiek mens ter wereld komt, waar raken we het dan kwijt? Het antwoord zit in onze noodzaak ons te verbinden met anderen.
Hoe het zit met authentiek zijn
Gabor Maté, een in Hongarije geboren Canadese psycholoog gespecialiseerd in ontwikkeling van kinderen en trauma’s, heeft hier een bijzonder boeiende en eenvoudige uitleg over. Dit filmpje duurt dik 4 minuten en is je tijd absoluut waard.
